เดือนแห่งการจากลา...

เฮ้ยยยยย... เศร้าจุงเบย

เดือนนี้เป็นเดือนแห่งการสังสรรค์ สังสรรค์บ่อยมาก
แต่ที่มาของการสังสรรค์ ไม่ใช่เพราะโบนัสออก
หรือว่าได้เลื่อนตำแหน่งนะครับ

แต่...เพราะต้องไปเลี้ยงส่งเพื่อนๆ พี่ๆ ในทีม
เราจะดีใจที่ได้สังสรรค์ หรือจะเสียใจดีนะ

แน่นอนครับ มันต้องเศร้าอยู่แล้วล่ะ
คนเคยเจอ คนเคยพูด คนเคยกวน
เมื่อมีคนนึงหายไป มันก็จะเกิดความรู้สึกหวิวๆ เพราะเราอยู่กันเป็นทีม

เริ่มจาก  พี่แอน...

พี่แอน เป็นพี่สาวที่แสนดีคนหนึ่งเลย
ผมกับพี่เขา เคยรวมทุกข์ ร่วมสุขกันมามาก
สมัยเมื่อผมโดนส่งไปทำงานที่สาขาขอนแก่น
เพื่อไปทำการอบรมเด็กนักศึกษาฝึกงาน
โดยเด็กที่เข้าอบรมมีทั้งหมดตั้ง 28 คนเลยนะครับ
มันเยอะมิใช่น้อย สำหรับมือใหม่แบบผม

ถ้าไม่ได้พี่แอนคอยช่วย ผมแย่แน่เลย
ไม่ว่าจะถ่ายเอกสาร ช่วยออกข้อสอบ
ช่วยสอน ช่วยนัดน้องๆ ช่วยหาสถานที่อบรม
หลังจากที่ผ่านเหตุการณ์ครั้งนั้นมาได้
ผมก็สนิทกับพี่แอนมากขึ้น คุยกับพี่แอนได้เกือบทุกเรื่อง
ยกเว้นเรื่องตังค์...555

แต่ที่หน้าเสียดาย คือผมไม่ได้กลับไปเลี้ยงส่งพี่แอนเลย
แต่สัญญานะพี่ ว่าถ้าผมกลับขอนแก่นเมื่อไหร่ เราไปกินร้ามทอมมี่กันดีกว่า...
โอ้ยยยย พูดแล้วหิว

คนต่อมาก็  น้องนก...

น้องคนนี้ ก็คือเด็กฝึกงานที่ผมได้ทำการอบรมให้ พร้อมกับพี่แอนนั่นแหละครับ
ผมชอบเรียกน้องเขาว่าน้องนกยักษ์ ที่เรียกแบบนี้เพราะว่า
ในห้องมีน้องนกสองคน อีกคนผมเรียกนกเล็ก
แต่น้องนกยักษ์ บอกผมว่าอยากให้เรียกนกสวย แต่ผมทำใจที่จะเรียกไม่ได้จริงๆ

น้องนก ตอนที่เข้าอบรม ผมคิดว่าน้องเขาน่าจะไม่ถูกชะตากับผมเท่าไรนักหรอกครับ
เพราะผมจะค่อนข้างดุ ใครไม่ฟัง โดนถามตอบหน้าห้องตลอด
แต่หลังจากที่ได้ทำงานร่วมกัน เราก็สนิทกันมากขึ้น
เวลาน้องมีปัญหาการทำงานก็จะเข้ามาถาม
โทรมาบ้าง แชทมาถามบ้าง ทั้งเรื่องงาน และเรื่องส่วนตัว

ก่อนที่นกจะลาออก ผมได้ไปเลี้ยงส่งที่ร้านเนื้อย่างเฮียอ้วน
น้องสารภาพกับผมว่า... แต่ก่อนไม่ชอบผมเลย แต่พอได้คุยด้วย
พี่กล้าเป็นคนที่สนิทที่สุดแล้ว คุยได้ทุกๆ เรื่อง

พี่ก็ขอให้นกโชคดี ออกตามหาความฝันของตัวเองให้เจอนะ... สู้ๆ ไอ้น้อง



คนต่อมา ยังมีอีกหลายคิวครับ คือ น้องๆ ฝึกงานมอนอร์ธ...

น้องกลุ่มนี้ ผมไม่ได้อบรมโดยตรงนะครับ
แค่เข้าไปแว๊บๆ กวนน้องๆ ในห้องเทรนนิ่งบ้าง
เข้าไปถามคำถาม แล้วก็หาเหยื่อในการตอบบ้าง
น้องๆ กลุ่มนี้จะมีหัวโจก ชื่อว่าน้องแพรว...
น้องแพรวจะสนิทกับผมสุดล่ะ ไปไหนมาไหนมีขนมมาฝากผมตลอด
ถึงผมจะไม่ค่อยได้อยู่ที่ออฟฟิศ เวลาที่กลับมาที่โต๊ะ
ก็จะเห็นขนมต่างๆ ว่างไว้ ก็ได้มาจากน้องๆ กลุ่มนี้แหละครับ

และอีกอย่างที่ผมกับน้องแพรวแข่งกับคือ...การลดน้ำหนัก
ซึ่งตอนครั้งแรกที่เจอกัน ผมยังอ้วนเป็นหมูอยู่เลย
ตอนนี้ก็ยังเป็นหมูอยู่ แต่เป็นลูกหมู 555

คืนสุดท้ายที่น้องๆ อบรม  ผม น้องซันเดย์ และน้องน้ำ
( พี่โอ๋ ไม่ได้ไป แต่ฝากเงินมาช่วยสมทบ 1000 บาท อิอิ ขอบคุณแทนน้องๆครับ )
ได้พาน้องๆ ไปเลี้ยงเนื้อย่างกันอีกแล้ว ( โอ้ยยย... จะกลับมาอ้วนแล้วนะ )
แต่เกือบไม่ได้ไป เพราะมีน้องเขาติดงาน เกือบไม่เสร็จ
กว่าจะได้ไป ก็สามทุ่มได้

โต๊ะเราเสียงดังมาก ไม่ต้องถามนะครับว่า เพราะใคร
มันเหมือนจับปูมาใส่กระด้งเลยครับ
เราได้คุยกันในหลายๆ เรื่อง  ทั้งมุขแป็ก ทั้งไม่แป็ก
ขำจนท้องแข็ง ท้องแข็งไม่พอ กลับมาห้องปวดกรามเลย 55

จนผมคิดว่าโต๊ะข้างๆ คงคิดว่าพวกผมเมากัญชากันแน่เลย!!!


มีเรื่องเฮฮา มีสิ่งดีๆ เกิดขึ้นมากมายบนโต๊ะ
ตามเคยครับ น้องบอกว่าตอนที่อบรม กลัวพี่กล้ามากที่สุดเลย
นึกในใจ ทำไมกลัวตรูคนเดียวตลอดเลย
แต่ตอนนี้ไม่กลัวละ แล้วก็ขำกัน 55

พี่ก็ขอให้น้องๆ โชคดีนะครับ กลับไปเรียนให้จบ
เรียนจบแล้วก็ขอให้ได้งานดีๆ ตามหาฝันตัวเองให้เจอ
ที่สำคัญที่สุด... เป็นคนดีของสังคม ช่วยกันพัฒนาสังคมนี้ให้ดีขึ้น

เฮ้อออ ตอนไหนจะหมดนะ ยังมีอีก ต่อๆ นะ 
(ใครเขาจะอ่านของเราวะ...มรึงเขียนทำไมเนี่ย)

คนต่อมา... น้องหนูนา... และน้องฝึกงานอีกสามคน
(น้องออม ม.รังสิต  และ น้องเนท น้องนิ่ม ม.เกษตร)

น้องคนนี้เหรอ เข้ามาทำงานตอนแรกไม่สนิทกันเลย
เพิ่งมาคุยภาษาคนกันรู้เรื่องเมื่อไม่นานมานี้เอง
มาสนิทช่วงที่ต้องไปตีแบตด้วยกัน
น้องเป็นคนไม่ค่อยพูดนะ เงียบๆ ไม่ค่อยกล้าแสดงออก
อารมณ์รุนแรง โมโหง่าย

เมื่อเราสนิทกันแล้ว ผมก็ได้ให้คำแนะนำหนูนาไปหลายเรื่อง
เรื่องแรกที่บอกคือ หนูนาต้องมั่นใจในตัวเองก่อน
ต้องคิดว่าเราทำได้ อย่าคิดว่าไม่ได้
ต้องกล้าแสดงออกมาขึ้น พูดให้มีเหตุผลมากขึ้น

ผมกับน้อง มีเรื่องที่ทำให้ไม่เข้าใจกันด้วย
พี่จะขอบอกเลยนะว่า...
ไม่ว่าพี่จะผิด หรือพี่ถูก
หรือหนูนาผิด หรือหนูนาถูก
พี่ก็ขอโทษด้วยล่ะกันนะครับ และคำขอโทษนี้
ผมก็ได้บอกหนูนาไปแล้ว แล้วก็รู้สึกสบายใจดี...

บ้างครั้ง...การเอ่ยคำขอโทษก่อน มันก็ไม่ได้แสดงว่าเราแพ้
แต่มันแสดงให้เห็นว่า เราอภัยให้คนนั้นแล้ว ไม่ว่าเราจะถูกหรือผิด
เพื่อไม่ให้เกิดกรรมแก่กัน

ส่วนน้องออม น้องเนท น้องนิ่ม ผมไม่ค่อยได้คุยกัน
น้องๆ เข้ามาจังหวะที่ผมต้องไปนั่งไซต์ลูกค้าพอดีเลย

พวกผม นำโดยพี่หนุ่ม พี่โอ๋ ผม และคนในทีม เกือบครบทีมเลย
ได้พากันไปเลี้ยงส่งน้องหนูนา และน้องฝึกงาน ที่ร้านอิ่มปลาเผา
วันนี้คนไปเยอะเลย ถ้าจำไม่ผิดก็ 16 คนได้นะครับ
(1 ทีมเลย กับตัวสำรอง ทีมฟุตบอลนะ...)

ประโยคสุดท้ายที่ได้บอกน้องนา ที่โต๊ะข้าวคือ ขอให้นาโชคดี
ได้งานไวๆ สมปรารถนาทุกๆ เรื่อง

และวันนี้ ผมยังได้ข้อความจากโปรแกรม Line บนมือถือว่า
เมื่อกี้หนูเจอพี่ด้วย พี่กำลังข้ามถนนที่ปากเกร็ด 555
เราก็นึกขำนะครับว่า เฮ้อ เราทำงานกันคนละที่แล้ว
แต่ว่าเรายังอยู่ใกล้กันนินาาาาา อยู่ปากเกร็ดแถวเดียวกันเลย

จะคนสุดท้ายยังน้าาาา คนสุดท้ายแล้วครับ
เป็นพี่สาวที่แสนดีอีกคน คือพี่ตุ๊กตา...

พี่ตุ๊กตา ชื่อนี้ได้ยินมานานแล้ว รู้จักมานานแล้ว
แต่เพิ่งเคยได้ร่วมงานด้วยกัน
เราได้มาทำงานโปรเจคเดียวกัน ตั้งแต่กลางปีที่แล้วเห็นจะได้ครับ

เวลาเลิกงาน ผมก็จะได้พึ่งบารมีพี่ตุ๊กตา ติดรถพี่แกไปลงที่ท่ารถเลย ไม่ก็ลงแยกสวนสมเด็จ
บ้างทีก็มีพาไปซื้อขนม S&P ก่อนกลับบ้าน
เนื่องจากพี่แกจะรู้ว่า วันไหนมีโปรโมชั่น ก็จะพาไป
เห็นไหมล่ะครับ ว่าน่ารู้จักพี่แกขนาดไหน อิอิ ไม่ต้องอิจฉาผมนะ

ขนาดไปเที่ยวทริปของออฟฟิศจัดขึ้นมา ผมเกือบไม่ได้ไป
แต่โชคดี ได้ติดรถพี่ตุ๊กตาตามหลังไป....

แต่ผมก็มีเรื่องที่ตื่นเต้น คือตอนที่อยู่ไซต์ลูกค้า
พี่ตุ๊กตาเกิดไม่สบายกะทันหัน เป็นเหตุการณ์ที่กระทบกระเทือนจิตใจพี่แกด้วย
ทำให้ขับรถไม่ได้  ผมได้ขับรถพี่แกจากสีลม ไปพญาไทสอง
เพื่อส่งพี่ตุ๊กตาเข้าโรงพยาบาล
แล้วก็นั่งรอหมอเป็นเพือน และรอพี่เก่งมารับพี่ตุ๊กตากลับบ้านด้วย
(พี่เก่งเป็นแฟนพี่ตุ๊กตานะครับ)
ผลออกมาเป็นข่าวร้าย...
จะบอกว่าช่วงเวลาที่ผมขับรถมาโรงพยาบาล
เป็นช่วงเวลาที่เครียดมาก ผมไม่รู้จะปลอบใจพี่แกยังไง
จะพูดอะไร จะทำตัวยังไง ทำตัวไม่ถูก ได้แต่ประหม่า
ตัวสั่นเลย และเหตุการณ์นั้นทำให้ผมรู้ว่า...
ความรักของแม่ที่มีต่อลูกมันมหาศาล เกินจะบรรยายจริงๆ

พี่ตุ๊กตา เรายังไม่ได้พาพี่แกไปเลี้ยงส่งกันเลย
วันสุดท้ายที่ทำงานด้วยกัน ได้แต่บอกพี่แกว่า โชคดีนะครับพี่
ผมดีใจด้วยนะ ที่ดีใจเพราะงานที่ใหม่ของพี่แก เป็นบริษัทต่างชาติ
ตำแหน่งหน้าที่การทำงานดีขึ้น
แต่ก็แอบหวิววว เน้อ....

วันทำงานวันแรก พี่ตุ๊กตาส่งข้อความมาบอกว่า
ประชุมทั้งวันเลย ที่ทำงานใหม่น่าอยู่มาก 555
ส่งมาให้คนอิจฉาเหรอครับพี่น้องครับ..

พี่ตุ๊กตา อย่าลืมสัญญาที่บอกล่ะ ถ้ามาแถวๆ เซ็นทรัลแจ้งวัฒนะ
จะส่งข้อความ Line มาบอก จะบอกว่าพี่คนนี้บ้านอยู่แถวเดียวกันกับผมอีกแล้ว
เราเคยเจอกันที่ห้างด้วย พี่แกไปทานข้าวกับพี่เก่ง ส่วนผมไปออกกำลังกาย

หมดแล้วครับ หมดจริงๆ แต่ถ้าคนที่เข้ามาอ่านคิดว่ามันน้อยไป
ผมก็ไม่รู้จะพูดว่ายังไงแล้ว 555

ธรรมดาของชีวิต...
งานเลี้ยงต้องมีวันเลิกลา ฉันใดฉันนั้น การทำงานก็ต้องมีการจากลา เช่นกัน 

ธรรมดาของการทำงานครับ เมื่อมีการรับคนมาทำงาน ก็ต้องมีคนลาออก เช่นกัน
มีทั้งคนเข้า และคนออก เป็นอย่างนี้ทุกบริษัทนะผมว่า
มันอยู่ที่ว่า เราอยู่ตรงไหนแล้วมีความสุข...

บางคนอยู่บริษัทนี้แล้วไม่มีความสุข
บางคนอยู่บริษัทนี้แล้วมีความสุข

เหตุผลของคนเราไม่เหมือนกัน ชอบไม่เหมือนกันจริงไหมครับ

บางคนออกเพราะเรื่องบางเรื่อง
บางคนออกเพราะปัญหาบางปัญหา
บางคนออกเพราะสถานที่ทำงาน
บางคนออกเพราะอยากปรับเงินเดือน
บางคนออกเพราะงานหนัก
บางคนออกเพราะอยากออก

แต่ในขณะที่อีกบางคนอยู่ได้

อยากอยู่ต่อเพราะชอบคนบางคน
อยากอยู่ต่อเพราะชอบสังคม
อยากอยู่ต่อเพราะชอบวัฒนธรรม องค์กร
อยากอยู่ต่อเพราะได้ทำงานหนัก
อยากอยู่ต่อเพราะอยากอยู่

บางสถานที่เงินเดือนน้อย แต่ทำไมพนักงานในบริษัทเขาขยันกันจัง
บางสถานที่เงินเดือนเยอะ แต่ทำไมคนออกเยอะจัง

มันไม่มีเหตุผลที่ตายตัวหรอกครับ

บางที่งานหนัก แต่ทำไมพนักงานยอมทำกัน
บางที่งานเบา มี OT ด้วย แต่ทำไมพนักงานกันยังลาออกกัน

น่าคิดไหมครับ...

ผมว่ามันอยู่ที่...
คนแต่ละคน...รับได้...กับสถานที่แบบไหน

อยู่ตรงนี้แล้วมีความสุขก็อยู่ต่อไป 
แต่ถ้าอยู่แล้วไม่มีความสุขก็ออกไปตามหาที่ใหม่ ที่อยู่แล้วมีความสุข

ซึ่งมันก็คือ ความสุข ณ จุดที่ยืน นั่นเองครับ...

........